Dziecko jako istota społeczna

Dziecko czerpie teraz jeszcze większą przyjemność z zabaw kontaktowych lub zabaw opartych na wspólnej zabawie i zmianie ról(peekaboo). Dziecko zaczyna również podążać za spojrzeniem rodziców (ruchy gałek ocznych innej osoby). Dziecko rozróżnia lewą i prawą pozycję głowy innej osoby. Na przykład: jeśli dorosły patrzy w prawo, dziecko zrobi to samo, zwykle nie wiedząc dokładnie, na co patrzy dorosły. Później dziecko domyśli się również, na co patrzy dorosły.

Faza różnicowania

Od 3. do około 8. miesiąca życia dziecko zaczyna zwracać się ku światu zewnętrznemu, czerpiąc z niego radość i pewność siebie. Dziecko oczekuje, że inni będą tacy jak matka. Dziecko zaczyna się porównywać. Dziecko będzie również bardziej skupiać się na tym, jak czuje się matka. Dziecko staje się coraz bardziej ciekawe innych i przedmiotów (takich jak przedmioty lub proste zabawki).

Faza separacji-indywiduacji

Mahler (1975) opisuje, że normalna faza symbiotyczna kończy się tutaj. Słowo separacja oznacza, że dziecko odróżnia siebie od matki. Indywiduacja oznacza, że dziecko zaczyna rozwijać początkową tożsamość, a jego umiejętności poznawcze (takie jak uwaga i koncentracja) zaczynają się rozwijać. Według Mahlera etap ten rozróżnia kilka podetapów, przy czym w pierwszym podetapie dziecko staje się bardziej czujne na to, co dzieje się wokół niego w świecie zewnętrznym. Dziecko zaczyna ostrożnie eksplorować, ale zachowuje rodziców jako główny punkt orientacji. To tak, jakby dziecko było pisklęciem wydostającym się z jajka, w którym przebywało z matką.

Kamienie milowe siódmego miesiąca:

Głowa dziecka jest pod kontrolą.

Jeśli dziecko nie mogło jeszcze przewrócić się na dwie strony, z pewnością będzie mogło to zrobić po tym miesiącu.

Dziecko może podnosić się, aż usiądzie.

Dziecko może samo pozostać w pozycji siedzącej.

Dziecko lubi testować swoją siłę, często stojąc na kolanach rodziców.

Dziecko może samo się podnieść.

Dziecko lubi chodzić na kolanach.

Dziecko coraz lepiej radzi sobie z trzymaniem przedmiotów ręką.

Ząbkowanie daje o sobie znać.

Dziecko odwraca się w kierunku dźwięku.

Dziecko zaczyna raczkować.

Dziecko woli mamę od wszystkiego.

Dzieci czasami nagle stają się bardzo przywiązane do jednego z rodziców.

Dziecko uwielbia gry typu peekaboo.

Dziecko zaczyna więcej gaworzyć.

Gdy zawołasz dziecko, odwróci ono głowę w Twoją stronę.

Czy mogę ufać światu?

Według psychologa Erika Ericksona, pierwsze dwa lata kładą podwaliny pod podstawowe zaufanie do życia, innych i świata. Kiedy rodzice są w stanie właściwie zaspokoić potrzeby dziecka, zyskuje ono solidne podstawy. Dziecko zyskuje silne poczucie zaufania do innych, ale także do samego siebie. Dziecko w dużym stopniu polega na rodzicach, aby być pielęgnowanym i uspokajanym. Podstawą poczucia pewności siebie jest ciepło, regularność oraz duża dawka miłości i czułości. Jeśli rodzice nie są w stanie w wystarczającym stopniu stworzyć solidnego i bezpiecznego środowiska, rozwój dziecka jest zagrożony. Dzieci stają się sfrustrowane lub wycofują się. I nie będąc w stanie tego wyrazić słowami, rozwijają brak pewności siebie. Jeśli rodzice nie są w stanie w wystarczającym stopniu zapewnić podstawowego zaufania, kładzie się podwaliny pod to, by dziecko czuło, że świat jest nieprzewidywalny, a nawet niebezpieczny. Należy dodać, że jeśli czasami potrzeby dziecka nie są zaspokajane, a środowisko nie jest całkowicie bezpieczne, nie stanowi to oczywiście problemu. To również przygotowuje dzieci do świata, który nie zawsze jest bezpieczny.